సంకెళ్ళు.

ఎప్పటికైనా చావు తప్పదని తెలుసు.

తెలీని పాశం ,  ఏదో రుాపంలో వచ్చి

తెలియ కుండానే , ఏదో లోకాల్లోకి

తీసుకుపోతుందనీ తెలుసు.

కానీ ! మృత్యువే " కనిపించని కణమై"

"నేడో , రేపో ,  నీవు కుాడా సుమా" -

అంటుా "సవాలు" చేస్తుా ఉంటే , 

అల్లుకున్న "భయం" , హృదయాన్ని

నొక్కిపెడుతుా, ఊపిరాడనివ్వని 

వికటాట్టహాసం చేస్తోంది.

తీరని కోర్కెలు , కలలో కలవర పెడుతుా,

"మా సంగతేంటీ" అని నిలదీస్తుా ఉంటే-

అంతరంగపు ఆవేదన , కన్నీటి రుాపంలో

"కళల " కోర్కెలకు, వీడ్కోలు చెపుతోంది.

వయసు "లెక్కలు" చుాపుతుాన్నా  

ఆకాశానికి నిచ్చెన లేస్తున్న

మనసు "రెక్కల్ని "అదుపులోకి తేలేకా,

మనసు పడే వ్యధకు ,మధించిపోతున్న

 భావాలు , అల్లకల్లోలమై అంతరంగంలో

 అలజడిరేపుతున్నాయి.

 

 నేడో , రేపో , తెలియని జీవితం ,

 "భయం జైలు" లో మగ్గుతుా-

 కనపడని మృత్యువుకు 

 తాను మాత్రం  కనపడకుాడదనీ..

 తన ఆనవాళ్ళను , తానే

 దాచే ప్రయత్నం చేస్తుా,

 ముక్కు, ముాతులను "ముసుగు" (మాస్క్) 

 చాటున దాచిపెడుతుా...

 మృత్యువును మభ్యపెడుతోంది.

 

 తనను తాను ,దాచుకునే

 ప్రయత్నంగా, తన "ఉనికిని "తానే-

 నాలుగు గోడల మధ్య బందీ చేసి,

 బిక్కు బిక్కు మంటుాన్న-

 బతుకు పోరాటంలో--

"గెలవడానికి " తనకు తానుగా , 

"గృహ నిర్బంధ సంకెళ్ళు " 

వేసుకుంటుా , రోజులు 

      వెళ్ళదీస్తున్నాది.

           జీవితం.

-----------------------------------------

రచన , శ్రీమతి , 

పుల్లాభట్ల జగదీశ్వరీముార్తి.

కల్యాణ్ .( మహరాష్ట్ర ).

-------------------------------